خطرات آلودگی روغن با آب

وجود رطوبت در روغن‌های هیدرولیک و روغن‌های روان‌کننده اثر مخربی بر روان‌کار و ماشین‌آلات دارد. 

آب همچنین باعث اکسیداسیون روغن پایه روغن می‌شود و خطر تشکیل لجن و وارنیش را افزایش می‌دهد. آب همچنین باعث زنگ زدگی و خوردگی سطوح ماشین و کاهش استحکام فیلم تحمل بار حیاتی می‌شود. آب یک خطر واقعی برای تجهیزات است و باید به طور تهاجمی کنترل شود.روش های مختلفی برای فیلتراسیون و حذف آب از روغن وجود دارد. این موضوع در کنار تصفیه روغن در زمان های مورد نیاز باعث افزایش معنادار طول عمر روغن و تجهیز مورد استفاده خواهد بود.

آب در حالت حل شده، امولسیون شده یا آزاد با روغن همزیستی دارد. آب آزاد و امولسیون شده بزرگترین خطر را برای دستگاه و روان کننده ایجاد می کند و باید به دقت کنترل  شود.

روش‌های مختلفی برای اندازه‌گیری وجود آب در روغن وجود دارد. با این حال، اکثر آنها به دلیل استفاده از واکنش های شیمیایی، پیچیده، گران هستند یا استفاده از آنها دشوار هستند.

یک راه آسان برای تشخیص وجود آب آزاد و امولسیون شده در روغن، تست کراکل است. این روش ساده و امتحان شده، کاربر را از وجود هرگونه آب در روغن آگاه می کند.

تست کراکل جهت تشخیص وجود آب در روغن

تست کراکل یک روش ساده برای تشخیص وجود آب آزاد و امولسیون شده که در روغن وجود دارد می باشد.  

نحوه انجام تست کراکل :

1. تنظیم دمای صفحه داغ: دمای صفحه داغ را روی 160 درجه سانتیگراد (320 درجه فارنهایت) تنظیم کنید. مهم است که همیشه از یک دمای ثابت استفاده کنید.
2. هم زدن نمونه روغن: نمونه روغن را به شدت تکان دهید تا آب به طور یکنواخت در روغن پخش شود. (ایجاد مخلوطی همگن)
3. چکه کردن روغن روی صفحه داغ: با استفاده از یک قطره چکان تمیز، یک قطره روغن روی صفحه داغ داغ بریزید.

بررسی نتایج تست کراکل : 

• عدم مشاهده حباب یا ترک خوردگی: اگر بعد از چند ثانیه هیچ صدای ترک خوردن یا حباب بخاری ایجاد نشد، به این معنی است که آب آزاد یا امولسیون شده وجود ندارد.

• حباب‌های خیلی ریز: اگر حباب‌های بسیار ریزی (به اندازه 0.5 میلی‌متر) ایجاد شود که به سرعت ناپدید شوند، نشان دهنده وجود تقریباً 0.05 تا 0.1 درصد آب است.

• حباب‌های متوسط: اگر حباب‌هایی به اندازه تقریباً 2 میلی‌متر ایجاد شوند، به مرکز لکه روغن جمع شوند، به حدود 4 میلی‌متر بزرگ شوند و سپس ناپدید شوند، نشان دهنده وجود تقریباً 0.1 تا 0.2 درصد آب است.

• سطح بالای رطوبت: برای سطوح رطوبت بالاتر از 0.2 درصد، ممکن است حباب‌ها ابتدا به اندازه 2 تا 3 میلی‌متر شروع به رشد کنند و سپس به 4 میلی‌متر برسند و این فرآیند یک یا دو بار تکرار شود. در سطوح رطوبت حتی بالاتر، ممکن است حباب‌های شدید و صدای ترک خوردن قابل شنیدن ایجاد شود.

• احتیاط به موارد دیگر: به وجود گازهای حل شده، سوخت، مبردها و حلال‌های فرار توجه داشته باشید، زیرا این موارد می‌توانند نتایج کاذب مثبت را ایجاد کنند.

محدودیت‌های تست کراکل:

اگرچه تست کراکل جهت تشخیص وجود آب در روغن کاربرد عمومی دارد، اما دارای برخی محدودیت‌ها نیز می‌باشد:

• عدم کمیت سنجی (nonquantitative): این روش نمی‌تواند مقدار دقیق آب موجود را تعیین کند.
• دمای بالا: دمای صفحه داغ بالاتر از 160 درجه سانتیگراد (320 درجه فارنهایت) باعث ایجاد سوسو زدن سریع می‌شود که ممکن است قابل تشخیص نباشد.
• آب حل شده: این روش وجود آب حل شده به صورت شیمیایی را اندازه‌گیری نمی‌کند.

نکات ایمنی در انجام تست کراکل:

هنگام انجام تست کراکل روی روغن‌هایی که ممکن است حاوی گازهای خطرناک یا مواد فرار با نقطه جوش پایین باشند(مانند روغن کمپرسور حاوی آمونیاک) ،ممکن است این فرایند بخار و دودهایی تولید کنند که در صورت استنشاق و/یا تماس، باعث آسیب جدی پوست یا چشم شوند، در این زمینه باید احتیاط ویژه‌ای به خرج داد. هنگام ارزیابی این روغن‌ها، صفحه داغ باید زیر یک تهویه قرار گیرد تا تحلیل‌گر بدون تماس با بخار یا دود آزمایش را انجام دهد.

• از عینک ایمنی و لباس آستین بلند استفاده کنید.
• آزمایش را در محیطی با تهویه مناسب انجام دهید.

تجهیزات مورد نیاز جهت تست کراکل: 

تست کراکل را می‌توان با حداقل سرمایه‌گذاری با استفاده از تجهیزات زیر انجام داد:

• صفحه داغ: قادر به رسیدن و حفظ دمای سطح 160 درجه سانتیگراد (320 درجه فارنهایت).
• همزن رنگ (یا معادل آن): برای هم زدن روغن.
• قطره چکان روغن یا سرنگ آزمایشگاهی